مردی از جنس آسمان،آشنا با هر نم باران،نگاهش لطیف چون نسیم نوبهار،مهرش سایه گستر چون ابر پاییزی،در پشت بلور چشمان مهربانش برق عشق پدیدار،قلم در دستان پرتوانش بر عرصه لوح بیجان به سان موج بر پهنه دریا می رقصد.آنگاه که به راز دل پاکش پی پردم،دانستم که خط برای استاد بهانه است و اسباب عشقبازی چرا که در محفل این گرامی خط معرفت،انسانیت،زندگی و اسرار خط عشق را آموختم.اشعار را چون سلسله مویی در هم با قلم خرامان می پیچد،گویی کلمات جمله پایکوبان در سماء بودند .به گونه ای که هوش از سر هر بیننده و مدعی می برد،کنون به پاس زحمات آن مقام عالیقدر ادای دین نمودم،تا مجال زیستنم باشد جمله بود و نبودم را وام دار ایشان می باشم.باشد در سایه سار لطف یزدان پاک استوار باشند.

(سرای جاوید ایران)

بوی جوی مولیان شاید بهانه ای بود تا در غم بی آشیانی فریاد کشم.آری آشیان من جز وطن نیست.این سرای جاوید که هر نغمه ام،هر زمزمه ام حتی با لب خاموش بنام آن سرای امید است،با قلمی شکسته،با دستهای بسته می نویسم از زبان آن بزرگمرد راستین(رودکی)،آن پرستوی آشیان پرست،می نویسم تا جهانیان بدانند،من این غریو را در گوش زمین و آسمان میزنم تا بدانند مزدوران که غم من غم آب و گل نیست،غم من غم آن رسوای خجل نیست،غم من از برای خویش نیست،غم من غم دل ریش نیست،غم من از بهر آشیان است، هر کجا که باشم دیده من همواره پریشان خاطر کهنه سرایم ایــــــــــــــران است.                                                    

                                                                                                   زنده باد ایران و ایرانی