از اهل تبسم هستم نه از اهل ریا از دور دست احساس، در سرزمین عشق قلم میزنم و خاکسار میگساران و چاکری پیران کرده ام تا که معبود این سلسله از درجاتم عطا کرد و قبای اطلس هنر وجود مرا بیاراست. کران تا به کران بر عرصه آبی آسمان و در دل تپنده زمین با خون دل با اشک گرم چشمانم نگاشتم و لیک اندکی غم بی همدمی مرا نفرسود،چرا که یاد آن دل آرای هستی بخش یکدم از خاطرم برون نرفت و این چنین بود که عزت یافتم و محرم به حریم عشق شدم و قرعه نکوی هنرمندی به نام من درآمد کنون از هرگوشه که آواز مرا می شنوی با تو بی پرده سخن می گویم: (گر تو خواهی نامت بماند در روزگار به وادی هنر، در آی ای هوشیار)