(سرای جاوید ایران)

بوی جوی مولیان شاید بهانه ای بود تا در غم بی آشیانی فریاد کشم.آری آشیان من جز وطن نیست.این سرای جاوید که هر نغمه ام،هر زمزمه ام حتی با لب خاموش بنام آن سرای امید است،با قلمی شکسته،با دستهای بسته می نویسم از زبان آن بزرگمرد راستین(رودکی)،آن پرستوی آشیان پرست،می نویسم تا جهانیان بدانند،من این غریو را در گوش زمین و آسمان میزنم تا بدانند مزدوران که غم من غم آب و گل نیست،غم من غم آن رسوای خجل نیست،غم من از برای خویش نیست،غم من غم دل ریش نیست،غم من از بهر آشیان است، هر کجا که باشم دیده من همواره پریشان خاطر کهنه سرایم ایــــــــــــــران است.                                                    

                                                                                                   زنده باد ایران و ایرانی